Masumiyetin göz bebekleri
Rahmetli babamın misafirler gitmeye yeltendiklerinde söylediği bir söz, son zamanlarda sürekli yankılanır oldu içimde;
‘’ Mangalda köz, tükendi söz, kalkın gidin siz yatalım biz’’
Bu söz sanki hayatın içinde her şeyin tükenmişliğini, söylenebilecek her şeyin söylenmişliğini, yazılmışlığını, çalınabilecek her notanın çalınmışlığını…vb. hatırlatıyor.
Ve bununla birlikte Şems’in Mevlana’ya tüm okuduğu kitapları suya attırışı gibi, bilinen tüm ezerlerin yorgunluğundan soyunma isteği geliyor içime.
Yaşamın sonsuz olasılıklı döngüsünde yüksüz yol almak varken, bu sıkışmışlık niye?
Hakikat bir o kadar basit, sade, saf iken bu karmaşa, bu zorlama niye?
Hz Ali’nin dediği gibi, ilim bir nokta iken biz cahilliğimizle onu çok edip, sonrada bu yükleri taşır, altından kalkamaz mı olduk?
Hafiflemek, saflaşmak, nektarlaşmak, yeniden doğmak ve hakikatin masum gözleriyle bakıp, varlığın Hakkını vermek vakti gelmedi mi?
O gözler ki masum, duru, net...
Bu gözlerin bebekleri teslim alır tüm güçleri.
Nuruyla eritir tüm kalıpları, hakikatine soyar seni.
O gözlerle her şey herkes yine yeniden yeni
ve yine yeniden Aşk.
Masumiyetin meraklı hayret ve hayranlık dolu, o iri, capcanlı ışıldayan bakışlarıyla gördüğümüz bir dünyaya doğalım her sabah ve her gece ölelim tüm yüklerimize.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder