Annem

 

 

  Sen bu dünya bedenini bırakıp, hakikatine kavuşalı, 4 ay oldu. Orda kim bilir hangi mili sn’ye desin?

  Sensizliğe değil, sensiz yeni bir yaşama alışmaya çalışıyorum. Özlem büyüyor, her yerde anılar, yaşanmışlıklar yüzümü gülümsetirken, burnumu sızlatıp, gözlerime yaşları dolduruyor.

    Seni kelimelere sığdırmak, yüce bir ruhu bir bedene sığdırmak gibi.

 Vefasını son nefesine kadar göstermiş ve yaşatmış olan ruh kardeşim.

 ‘’Kendi gibi’’ ‘’kendi olarak’’ yaşamanın yaşamsal önemini, değerliliğini, özüne olan sadakatini her şeye ve herkese rağmen koruyup kollayıp, onurlu duruşuyla hep sergiledi.

    Yaşanan onca şeylere rağmen hiç kimseye kırılıp, kinlenmedi. Hep Birliğimizden , Beraberliğimizden yana oldu. Sevgi ve merhamet oldu.

   Yaşam mücadelesi içinde en zorlu rolleri, bazen sevilmemeyi bile göze alarak, özüne duyduğu yüce sevginin vefasıyla yaşadı ve yaşattı.

   Herkese hakkını, adalet terazisinde, aklını ve gönlünü BİR eden bilgeliğin asil duruşuyla dağıttı.

    Sevgisinde samimiyetsizliğe hiç ama hiç yer vermeyen, ölçülü, derin, yerinde ve zamanında sevdi. Kendi gibi sevdi. Gerçek bağın kalpten kalbe, özden öze olduğunu hep bilirdi.

O  en hakikatinden, en safından, en masumundan, en şefkatlisinden, kocaman bir ANAydı ‘’ANA’’

    Yaşamda da Ölümde de elimi hep tuttu.

   Yaşamı da ölümü de en sade, en samimi, en doğal haliyle yaşadı ve yaşattı.

   Yaşamın ve ölümün BİR olan yüzünü gösterdi. Doğumun ölmek, ölmenin doğmak olduğunu, hep olmada, oluşmada, dönüşmede, dönmede olduğumuzu hal diliyle anlattı, yaşattı.

   Hiçbir şeye ihtiyacımız olmadığını, hep ‘’Allah bize yeter’’ ‘’Benim Allah’ım var’’ sözleriyle bize işledi.

    Elleri ellerimde, gözleri gözlerimde İhlas ile geçti gitti bu dünyadan.

Şükürler Hamdüsenalar olsun. İyi ki benim annem oldu, ondan sonsuz Razı lığımla, yüce ruhunun önünde sevgim ve saygımla eğiliyorum.

Ruhu Şad Olsun!

Mekanı Cennet!